سازمان های بین المللی و اقتصاددانان تعریف هایی به شرح ذیل را برای اقتصاد دانش بنیان ارائه کرده اند:
سازمان همکاری اقتصادی و توسعه:
اقتصاد دانش بنیان اقتصادی است که بر اساس تولید و توزیع و کاربرد دانش و اطلاعات شکل گرفته و سرمایه گذاری در دانش و صنایع دانش پایه مورد توجه خاص قرار می گیرد. صنایع دانش بنیان صنایعی است که در آن ها سطح بالایی از سرمایه گذاری به ابداع و نوآوری اختصاص می یابد و فن آوری های کسب شده با شدت بالایی مصرف می شوند و نیروی کار از تحصیلات عالی برخوردار است.
کمیته اقتصادی مجمع همکاری اقتصادی آسیا ـ اقیانوس آرام:
اقتصاد دانش بنیان را اقتصادی می داند که در آن تولید و توزیع و کاربرد دانش عامل و محرک اصلی رشد اقتصادی و تولید ثروت و اشتغال در همه صنایع است. طبق این تعریف، اقتصاد دانش بنیان برای رشد و تولید ثروت تنها به تعدادی از صنایع با فن آوری بالا متکی نیست بلکه در این اقتصاد همه صنایع به فراخور نیاز خود از دانش استفاده می کنند. بعبارت دیگر، در اقتصاد دانش بنیان، تولید و توزیع و کاربرد دانش در همه صنایع عامل محرک رشد اقتصادی و تولید ثروت و اشتغال است.بر اساس مطالعات مجمع همکاری اقتصادی آسیا ـ اقیانوس آرام و طبق شواهد تجربی، موفق ترین کشور ها کشور هایی هستند که اقتصاد آن ها کم ترین فاصله را با ویژگی های اقتصاد دانش بنیان داشته باشد بعلاوه از نظر این کمیته دانشی که بنای اقتصاد دانش بنیان است بسیار فراتر از دانش فنی است و شامل دانش فرهنگی و اجتماعی و مدیریتی نیز می شود. فرایند پیشرفت در اقتصاد دانش بنیان با توجه به نقش وسیع دانش و کاربرد عملی آن «فن آوری» وجود رابطه باز خورد بین دانش و کاربرد آن را ضروری می کند.
