جهان بیمه

● مقدمه
بحث بیمه از دو محور قابل طرح است:
محور اول نقش بیمه در تسهیل فعالیت های اقتصادی در جامعه است. در این راستا باید توجه داشت که اقتصاد ایران در یکی از مهم ترین دوران های تاریخی خود قرار دارد. از یک سو در حال ورود به فضای اقتصاد جهانی و تعامل سخت با اقتصاد بین المللی هستیم و از دیگر سو در حال حرکت به یک اقتصاد پویای تولیدی و البته بدون اتکای صرف به نفت هستیم. در این فضا هدایت سرمایه های داخلی به سمت سرمایه گذاری های تولیدی و جذب سرمایه های خارجی و به ویژه سرمایه ایرانیان مقیم خارج از کشور از ضرورت های انکارناپذیر رشد و تعالی اقتصاد ملی است. رسیدن به رشد ۸ درصدی جایگاه واقعی و برتر در منطقه، سازوکار و ضرورت های خاص خود را طلب می کند.
بدیهی است که حجم نیروی کار که نیاز به کار دارند و در سال های آتی وارد بازار کار می شوند نیز بر پیچیدگی معادله فوق می افزاید. در این فضا یکی از مهم ترین و کلیدی ترین

در بند 7 سیاست های کلی برنامه ششم توسعه ابلاغی مقام معظم رهبری بر ارتقاء کیفی و کمّی نظام جامع صنعت بیمه و ابزارهای آن (بازارهای رقابتی، بیمه‌‌ی اتکایی و...) با مشارکت اشخاص حقیقی و حقوقی داخلی و خارجی به‌منظور توسعه‌ی سرمایه‌گذاری و ثبات و پایداری و کاهش خطرپذیری فعالیت‌های تجاری و اقتصادی کشور تاکید شده است.

  به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در نامه‌ای به آقای روحانی رئیس‌جمهور، سیاست‌های کلی برنامه‌ی ششم توسعه را ابلاغ کردند.

شرکت‌های بیمه و بازار پول و سرمایه

جویبار و دریا

معصوم ضمیری     

دکتر مجید قاسمی     

چکیده

شرکت‌های بیمه از طریق پذیرش ریسک‌های متنوع و همچنین تجهیز و تقویت منابع مالی برای سرمایه‌گذاری در بازار پول و سرمایه، نقش موثری در توسعه اقتصادی کشور دارند و به همین علت از جمله مباحث طرح تحول در صنعت بیمه، موضوع تعامل صنعت بیمه و بازار پول و سرمایه است.

در این مقاله؛ معصوم ضمیری مدیرعامل و دکتر مجید قاسمی رئیس‌هیات مدیره بیمه پاسارگاد، جایگاه صنعت بیمه کشور را در مقایسه با بازار جهانی بیمه و جایگاه شرکت‌های بیمه در بازار مالی کشور بررسی کرده، ضمن نگاهی به پدیده همکاری بانک و بیمه (Bancassurance)، موانع و محدودیت‌های موجود برای حضور موثر شرکت‌های بیمه در بازار پول و سرمایه را برشمرده‌اند.

1-   مقدمه

برای مقابله با عواقب خطر، با توجه به شرایط، امکانات و نیازهای موجود روش های مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند و پرهیز، پیشگیری، تحدید، قبول و انتقال عمده ترین آنها محسوب می شوند. انسان می داند که به تنهایی نمی تواند از ریسک حوادث غیرقابل پیش بینی، اجتناب یا آنها را کاهش داده و یا اینکه کلیه زیان های وارده را متحمل شود، ولی می تواند تشخیص دهد با تشکیل گروهی این زیان ها را بین افراد زیادی سرشکن نماید. [1]